SharkMom 
 

Whazaaaaa! 

De wekker gaat. Veel te vroeg natuurlijk dus ik draai me chagrijnig nog een keertje om.

Waarom heb ik me hier nou voor aangemeld?

Mijn telefoon licht op. Een appje van onze ib’er in de groepsapp.

“Veel plezier (of voor sommigen misschien veel sterkte😉) met de Rots en Water Training!”

Pardon? Sterkte?! Ik sta meteen naast mijn bed. Wat moet je hier nou weer mee?

We kregen twee weken geleden de vraag wie, last minute, nog mee wilde doen met de Rots en Water Training.

Zonder echt goed na te denken, mijn specialiteit in dit soort gevallen, heb ik me aangemeld. Ik heb eigenlijk geen idee wat het inhoudt, want daar werd nooit echt over gesproken. Vanuit leerlingen die de lessen volgden kreeg ik ook nooit echt respons over wat ze nou precies geleerd hadden, dus het bleef een beetje vaag. Iets geitenwollensokkerigs leek het mij dus.

Mijn leerlingen en veel ouders hebben vorige jaar meerdere keren om trainingen gevraagd. Helaas gooide Covid-19 de plannen om. Lockdown, meerdere keren in quarantaine en bubbels op school waardoor de trainingen meerdere keren niet door konden gaan.

Dus ik dacht alleen maar; ‘Als ik me nu aanmeld, kan ik de trainingen gewoon zelf geven’.

Gevolg is dat ik dus naast mijn kledingkast sta te stressen. Ik voel me fijn in een jurkje, maar dat zal wel niet handig zijn. Spijkerbroek? Korte broek? Ik heb iets gelezen met blote voeten… Uit pure wanhoop en tegenzin trek ik mijn onesie aan. Als ik me dan de hele dag ongemakkelijk moet gaan voelen, dan maar in mijn onesie.

Vol frisse tegenzin rijd ik naar mijn werk. Eenmaal daar loopt mijn collega Nienke al te ijsberen.

‘Ik heb geen idee wat we gaan doen’, hoor ik haar door de gang naar mij schreeuwen. Nou gelukkig maar, dan ben ik niet de enige die dat denkt.

‘Je mag dus drie dagen niet zitten! Dat heb ik gehoord van een collega!’ vertelt collega Stefan me nog snel. Drie dagen?! Mijn protest groeit met de minuut. Drie dagen staan. Drie dagen focussen… Er gonst de hele ochtend al een soort mantra door mijn hoofd: ‘Je doet dit voor je leerlingen. Je doet dit voor je leerlingen. Je doet dit voor je leerlingen!!!’ Het begint een beetje eentonig te worden.

Eenmaal in het speellokaal staan vier houten kleuterbankjes klaar. OMG! Mijn rug! Die doet al zo’n pijn. Staan of een houten bank? Blijven of vluchten? Het kan nu nog…..

‘Goedemorgen,’ hoor ik vanuit de hoek van het lokaal. Onze coach stelt zich aan mij voor. Een rustige man die zo uit de film “The Matrix” gewandeld kon zijn. Master Neo dus.

Als ik me, met een mega kop hete thee, tussen mijn collega’s op de bankjes heb gewurmd, begint de coach te vertellen. Eerst over Rots en Water en Australië, Aboriginals, oorsprong enz. Dat scheelt, ik ben meteen geboeid. Hij legt ons uit wat de training gaat inhouden. Rots en Water. Rots staat voor eigen grenzen aan kunnen geven, je eigen weg bewandelen, je eigen kracht. Water staat voor communicatie, vriendschap, verbondenheid en de grenzen van anderen te respecteren.

We moesten onze hand opsteken tijdens de theorie als we een energizer wilden doen en na een uurtje starten we met de eerste energizer.

Het spel commando. Dat is met concentreren, niet echt mijn ding dus. Commando sterk staan, buik testen en rennen. Maar drie opties dus. Ben je af? Dan is de groep altijd solidair en rennen we een rondje samen. Ik maak één van de eerste fouten en de groep moet dus door mijn briljante concentratie een rondje rennen. Na twee minuten heb ik al de slappe lach om mezelf en mijn collega’s. En dat is ook een beetje hoe de eerste dag verloopt. Veel oefeningen, heel veel oefeningen, af en toe een energizer, heerlijke lunch en nog meer oefeningen. Ademhalen, twee voeten op de grond. Balans houden, wat me gelukkig redelijk goed af gaat dankzij mijn danslessen. Ik hoor dus mijn dansleraar de halve dag in mijn hoofd “FOCUS OP ÉÉN PUNT!”.

Als mijn coach mij naar voren roept om als voorbeeld te fungeren voel ik een knoop in mijn maag. Dit vind ik zo onprettig, voor een groep staan en iets voordoen. Toch wel bijzonder dat je dat als juf hebt.

‘We gaan Chinees boksen,’ zegt de coach met zijn lage kalme stem. Ondanks dat de adrenaline van spanning en enthousiasme door mijn lijf giert, voel ik me ook kalm worden door zijn houding en manier van “gronden met je voeten” en ademhalen. Die man haalt voor elke oefening overdreven adem, wat je dus mee gaat doen. Helemaal zen dus in mijn bovenkamer.

Chinees boksen. Dit ken ik! Bedankt broer! In een flits sta ik als puber in de woonkamer met mijn broertje. Hij volgde Rots en Water als puber en ik was zijn menselijke stootkussen. Dat boksen deden we heel vaak. Met de slappe lach, maar we waren er beide erg goed in.

De coach probeert mij uit balans te duwen en ik duw terug. Het gaat echt super goed en ik voel mijn energie stromen. ‘Focus, ben je gegrond?’ hoor ik hem ver weg zeggen.

Gegrond?! Wat denk je, tuurlijk niet! Ik wil winnen! Onbewust denk ik toch weer aan mijn voeten en voel ik me kalmer worden.

‘We hebben een grote vraag en een kleine vraag. De kleine vraag is; Wie heeft gewonnen? Maar de grote vraag is; Heb jij om je buik en ademhaling gedacht?’ Ik hoor het Master Neo al zeggen in mijn hoofd. Dus ik probeer te focussen op mijn voeten en buik.

‘Rust in je buik, rust in je hoofd’, die man blijf je verrassen met wijze spreuken. Die wil ik normaal altijd opschrijven (aangezien ik alles vergeet), helaas was dat tijdens deze dag niet te doen. Voeten, hoofd, armen die heen en weer vliegen en alles vanuit balans en rust. Nou ja… Een poging daartoe dan.

Wat heb ik genoten van de dag en ik probeer als een soort spons alle informatie op te slaan. Niet te doen natuurlijk, want het is zo ontzettend veel.

Aan het einde van de dag ga ik rustig naar huis. Ik lig om 21.00 uur in mijn bed. Met allerlei ongelezen appjes en mailtjes maar ik heb er geen puf meer voor. Ik val snel en rustig in slaap.

Dag twee verloopt bijna hetzelfde.

Beetje theorie, oefeningen, heerlijke lunch (Dikke shout out naar onze directeur), oefeningen, een hoop ouders die voor en na schooltijd bij onze ramen staan te kijken (en lachen), collega’s die lol om onze capriolen hebben, maar vooral heel veel plezier met elkaar. Ergens richting het einde van de dag komen de stootkussens tevoorschijn. Heerlijk! Mijn blauwe maandag kickboksen komt weer omhoog. Dat was eigenlijk best fijn.

De opdracht is vandaag ook om te kijken welke oefeningen je met de klas kunt doen. Daar komt een groot probleem, want alle opdrachten zijn geschikt voor mijn klas. Elke oefeningen die we doen, zie ik al voor me met mijn 26 pubers. Heerlijk lijkt het me. Ik wil elke week deze lessen gaan geven. Hoe zelfverzekerd maar vooral zelfbewust zullen ze hier wel niet van worden. Ik zie mezelf al als een soort ‘Yoda’, heel bewust en rustig door de school lopend in plaats van mijn gehuppel. Zal voor mijn collega’s ook wel een verademing worden.

’s Avonds heb ik nergens meer puf voor. Toch betrap ik me erop dat ik om 20.00 uur met het grote Rots en Waterboek op de bank zit. Ik bekijk de oefeningen die we de afgelopen dagen hebben gedaan en kom er tot mijn grote vreugde achter dat de wijze woorden van ‘Master Neo’ overal in dit boek staan. Dat zei hij eigenlijk ook wel steeds; ‘Dat staat ook in je boek,’ maar dan met zo’n mega beheerste Kungfu Master stem.

Als onze Bull Terriër, Phoebe, haar dagelijkse terror uurtje voor bedtijd krijgt, ga ik snel voor haar staan. Mijn voeten staan stevig, mijn buik is sterk en mijn hand doe ik voor haar bek; ‘Nee!’. Ik ben onder de indruk van mezelf en Phoebe kijkt me wat bijzonder aan en sjokt dan naar haar mand. Ik maak een sprong en een soort K3 kreet waardoor Phoebe natuurlijk weer uit de mand schiet. “Ik ben kalm en ik ben rustig”, dat moest ik inderdaad na bepaalde oefeningen en acties in mijn hoofd zeggen. Oeps.

Wederom lig ik vroeg op bed en slaap heerlijk.

Vrijdagochtend gaat mijn wekker weer en ik spring mijn bed uit. Laatste dag! Man, ik heb er een zin in! Ben benieuwd wat Master Neo ons vandaag weer gaat leren.

Eenmaal op school spreek ik wat collega’s. Ze wensen me sterkte met de laatste dag. Oh ja. Ik stond hier op dag één nog zo te mopperen en te protesteren, oeps… Ik lach en geef toe dat ik helemaal om ben.

De laatste dag vliegt voorbij. Mijn buikspieren (ze zitten wat verstopt, maar zijn er) draaien overuren. Ik heb gewoon spierpijn in mijn hele lijf, van de oefeningen maar ook zeker van de slappe lach. Ik volg de training met vijf ontzettend leuke collega’s van onze school en vier collega’s van andere scholen.

Master Neo maakt in de loop van de ochtend een opmerking over plankjes doorslaan. Ik nam aan dat hij een grapje maakte… Tot er ’s middags een bak met plankjes verschijnt.

Buikpijn, spanning stress… Gaan we dit serieus doen? Kan ik dit wel? Ik voelde me steeds sterker worden en meer bewust van mijzelf, maar een houten plank? Ondertussen zie ik ons huis voor ons, wat we helemaal gestript hebben en opnieuw hebben opgebouwd. Had ik elk plankje wat ik heb vastgehouden doormidden kunnen slaan? Dat lijkt me sterk.

Tot ik voor mijn eigen plankje zit. Ik adem twee keer overdreven in, ik maak mijn buik en armen sterk en mijn voeten schieten wortels in de grond. Dan, met een oerkreet en een knal sla ik mijn eigen plankje doormidden. BAM!

Voorafgaand aan deze oefening zaten natuurlijk wel een hoop oefeningen en we hebben elkaar er flink doorheen gecoacht. Ik had dit echt niet verwacht en toch hebben we het allemaal gedaan.

Master Neo zegt na afloopt; ‘Goed dat het bij iedereen gelukt is, dat gebeurt niet altijd’.

Sorry? Niet altijd?! Vooraf zei hij nog “iedereen kan dit”. Dit zal wel weer zo’n geval van positief denken zijn…

Als iedereen aan het einde van de dag naar huis gaat voel ik me wat vreemd. Raar dat je na drie dagen zo intensief samenwerken aan een bepaald doel, zoveel informatie, zoveel leuke mensen, plezier en positiviteit ineens afscheid neemt en allemaal weer naar je eigen school of lokaal vertrekt.

Op de terugweg naar huis voel ik me helemaal hyper. Ik voel steeds in mijn tas of ik mijn doorgeslagen plankje wel bij me heb. Als rasechte paniekvlieg voelt dit toch wel heel stoer. Bij thuiskomst kom ik niet uit mijn woorden en mijn man kijkt me wat vreemd aan als ik binnen ren met mijn twee stukken hout. Het duurt even voor ik, “rust in mijn buik” heb en het rustig kan uitleggen. Hij is erg trots op me.

Wat een waardevolle drie dagen.

Ik vind oprecht dat elke leerkracht deze training zou moeten volgen. Voor jezelf als mens, voor jezelf als professional maar zeker voor je leerlingen. Alle kinderen verdienen dit. Ze verdienen het plezier. Ze verdienden de tools om jezelf te leren kennen. Ze verdienen de kennis over elkaar en zichzelf. Het hoort gewoon bij je basis, want je kunt het overal toepassen.

Ik stond vanmiddag in een winkel.

Het werd ineens erg druk en mensen stonden wat te mopperen en dicht op elkaar. Ik stond halverwege het gangpad en bekeek de boel eens goed. Ik ademde diep in door mijn neus en blies uit door mijn mond. De vrouw naast me keek me aan alsof ik aan het hyperventileren was, misschien moet ik dus nog wat werken aan mijn skills.

Toch adem ik rustig door.

Ga ik me door dit gangpad worstelen of kies ik een andere?

Ik adem nog een keer in en uit.

Kies ik rots? Of kies ik water?